وقتي پيامبر (صلّی الله علیه و آله) به رسالت مبعوث شدند، منتظران واقعي ايشان بسيار شادمان شدند. سلمان فارسي (رضوان الله تعالی علیه)، همين كه شنيد پيامبر ظهور كرده، بسيار خوشحال شد. فرمود: «اين همان آقايي است كه دنبالش هستيم، بايد برويم و او را از نزديك ملاقات كنيم». برخي هم از بعثت پيامبر ناراحت شدند، زيرا منافع‌شان به خطر افتاد و به قولي،‌ دكّان‌شان تخته شد. با ظهور امام عصر (ارواحنافداه) نيز بسياري خشنود مي‌شوند و در مقابل ايشان گروهي نيز اندوهگين خواهند شد.

ما بايد هم اكنون تكليف خود را روشن كنيم. ان‌شاءالله بايد سعي كنيم در گروهي قرار بگيريم كه از آمدن حضرت خوشحال مي‌شوند، كساني كه به دنبال حضرت مي‌دوند، كساني كه با ديدن حضرت خواهند گفت كه او همان است كه ما درباره‌اش مي‌گفتيم:

          «بِنَفْسِي اَنّتَ مِنْ مغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنّا، بِنَفْسِي اَنْتَ مِنْ نازِحٍ ما نَزَحَ عَنّا»

و این میسر نمی شود مگر با عمل به توصیه ها و فرامین قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) که خداوند متعال فرمودند: «كُلُّ امْرِئٍ بِمَا كَسَبَ رَهِينٌ؛ هر كسى در گرو دستاورد خويش است.» و «كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ؛ هر كسى در گرو عمل خويش است.»